Monday, April 19, 2010

Wedding Ring

YEAR 1999. Medyo bata pa ako at wika nga'y nasa kainitan ng pagsusulat. Iyon ang panahon na ang taas-taas pa ng ekspektasyon ko sa larangang ito. Buhay pa ang komiks noon. Naghihingalo na nga lang. Pero hindi ako pinanghihinaan ng loob. Lagi kong pinanghahawakan ang kasabihang pag may nagsarang pinto ay may magbubukas na bintana ng bagong pagkakataon.

At hindi ako nagkamali.

Heto na at dumating nga sa akin ang alok na magsulat sa Benpres Publishing (now ABS-CBN publishing). Dahil sa popularidad ng TV Drama Series na Maalaala Mo Kaya na maraming taon nang umeere sa Kapamilya Network, nagdesisyon silang isalin iyon sa pocketbook. Dahil tiyak na income ang ibig sabihin niyon, hindi na ako nag-isip pa.

Respetadong editor ng komiks at isa ring magaling na manunulat ng romance novel ang magiging editor, si Ms. Ofelia Concepcion na kung tawagin namin ay Tita Opi. Siya ang nagpatawag ng miting na ginanap sa isang tanggapan nila sa Pasig. Bawat kinomisyong writer ay binigyan ng sandamakmak na sulat mula sa mga tagasubaybay ng sikat na drama series.

Awa ng Diyos, sa mahigit 40 sulat na ibinigay sa akin ay wala akong napili kahit isa. Mahirap sumulat ng isang kathang buhay na hango sa tunay na karanasan ng letter sender. Kung gagawin ko, baka hindi ko ma-satisfy ang may-ari ng liham, baka hindi ko mabigyan ng hustipikasyon ang kanyang kuwento. O kaya naman, baka lumampas ako sa dapat tunguhin ng kanyang kasaysayan.

Kumbaga, nakakahon ka sa parametro ng ginawa niyang pagsasalaysay. Hindi ka makakikilos nang malaya. Hindi magiging natural ang daloy ng kuwento.

Kaya nagsabmit ako ng ibang synopsis.

At ang librong nasa itaas ang kuwentong iyon. Binigyan ko ng titulong Wedding Ring.

Hindi naman sa pagmamayabang, ang librong ito ang napiling maging maiden issue ng Maalaala Mo Kaya Pocketbook. Ang launching ay ginawa sa isang may pangalang restaurant sa kahabaan ng Morato Avenue sa Lungsod Quezon. Dinaluhan mismo ni Ms. Charo Santos. First time kong nakita siya nang personal. Tunay na magandang babae. Kamangha-manghang sa ganoong edad ay napananatili ang ganoong anyo ng kabataan. Habang kinakamayan niya ako matapos akong ipakilala sa kanya, naalala ko ang isang linyang nabasa ko mula sa isang paborito kong local author..

Madaya raw sa mata ang hitsura ng isang babaeng tunay na maganda. Pag maganda, kahit bubot pa ay mukhang hinog na. At pag hinog na hinog na'y mukhang manibalang pa lang.

Iyon si Ms. Charo Santos sa aking paningin.

At pormal na ngang nagsimula ang pagsusulat namin ng mga nobelang prosa sa ilalim ng titulong unang sumikat sa telebisyon.

Na nasundan ng isa pang titulo. Ang Okatokat Pocketbook. Hango rin sa isa pang programa ng Chanel 2. Karagdagang source of income. Kaya naman nakapagpapalakas ng loob ng mga gaya ko na ang pagsusulat ang tanging source ng bread and butter.

At nasundan uli ng isa pang titulo na limot ko na kung ano.

Mabilis ang bayaran. Walang problema. Pag natanggap mo ang tseke, puwede na agad i-encash sa banko. Hindi tulad sa ibang publication na post dated ang ibinabayad na tseke. Paghihintayin ka pa ng dalawang linggo bago mo mapakinabangan ang nobelang pinagpuyatan mo nang maraming gabi.

Hindi lang iyon. May messenger sila na naghahatid ng tseke ko sa bahay. Feel na feel mong writer ka talaga na binibigyan ng angkop na pagpapahalaga. Nakasama ko roon ang hinahangaan kong si Benjie Valerio, dati ring komiks editor sa Atlas at napakhusay na writer. At si KC Cordero, kumpare at kababayan ko, na kalaunan ay kinuhang kasamang patnugot ni Tita Opi.

Heto na. Dumating ang offer sa misis ko. Kinukuha siya ng isang ospital upang maging dietician. Licensed nutritionist and dietician si Edna (misis ko); at noon ay nairekomenda siya ng ate niya sa isang ospital kung saan ang kapatid niya'y may kaibigang duktor.

Wala nang dadaanang interbyu at eksamin. Basta pinapapasok na lang. Tanggap na. Excited si Edna dahil magagamit na rin niya ang kursong tinapos sa CEU. (Ka-batch niya ang namayapang writer na si Galo Ador, Masscom nga lang ang course nito.)

At heto naman ako ngayon, liyad ang dibdib na sinabi sa kanya: "Kahit di ka na mamasukan... kayang-kaya ko na 'yan. Kita mo nga.. inihahatid pa ng Benpres ang tseke ko." Saka nagsusulat na rin ako noon sa Books For Pleasure, Inc, na noon ay pinaka-may pangalang pocketbook publisher dito sa Maynila. Inakala ko na tuluy-tuloy na ang magandang takbo ng pagpapablis ng pocketbook ng Benpres. Ni hindi sumagi sa isip ko na hindi naman talaga konsentrado sa publishing ang pamilyang nagmamay-ari nito.

At dumating na nga ang di ko inaasahang darating.

Itinigil ng Benpres ang pagpapablis ng pocketbook.

At di nagtagal, tumiklop na rin ang Books For Pleasure, Inc. Kasabay ang dahan-dahang pagkaubos ng hininga ng komiks na matagal-tagal na ring naghihingalo.

Arayku!

Pinandilatan ako ng misis ko. Pero wala namang sinabi, bagamat nakita ko sa kanyang mga mata ang paninisi. Para bang sinasabing, O, ano ngayon?'

Nakangiti lang akong nagkibit balikat. Alam kong sa pagsasara ng isang pinto'y may bintanang mabubuksan para daanan ng biyayang para sa amin.

Hindi ko naman sinisisi ang Benpres Publishing sa di pagkakapasok ng misis ko sa trabahong iyon sa ospital. Hindi nila ako sinabihang utusan ang misis ko na huwag tanggapin ang offer.

Pero may natutuhan akong leksiyon. Don't put all your eggs in one brief... este, in one basket.

Pag-isipang mabuti ang anumang gagawing desisyon.