Maybe This Time...

Halos lahat ng kasabayan kong writer ay may kani-kanyang blog. Maraming beses akong nag-try, pero bandang huli'y hindi ko naman maasikaso.

Mas masarap sabihin na di ko iyon maasikaso dahil busy ako. Kunwari'y tambak ang trabaho ko. Pero ayokong magsinungaling.

Nagkataon lang na wala akong maisip na topic na puwede kong i-post.

Sa madaling salita, tamad ako.

Pero siguro'y matutuloy na ang isang ito.

Entermedia.

Kinurap ko ang 'entertainment media' para magkaroon lang ako ng itatawag ko sa 'kalokohan' kong ito. Pero hindi rin naman siguro 'kalokohan' na tawagin ko ito sa ganoong pangalan. Ang komiks ay isang uri ng entertainment. At nagsimula ako sa komiks. Sa larangang ito ko unang nakita na puwede pala akong magsulat.

Tandang-tanda ko pa ang araw na iyon, last quarter ng taong 1988, nang una akong matanggapan ng script sa komiks. Maniwala ka, para akong di sumasayad sa lupa habang naglalakad patungo sa sakayan.

Sa sarili ay bumubulung-bulong pa ako. "Writer na ako... writer na ako!"

Aaminin ko ang totoo, hindi ako naging mahusay na komiks writer. Noon ay wala akong alam sulatin kundi mga love story. Hindi ko kayang magsulat ng aksiyon. Hindi ko kayang magsulat ng horror. Hindi ko kayang magsulat ng ghost story. At hindi rin ako marunong magpatawa. Ang nasa itaas ang kaisa-isang comedy na nasulat ko sa komiks.

Mapagmahal kasi ako, lagi kong sinasabi sa mga kaibigan ko. 'Yun 'ka ko ang dahilan kung bakit love story lang ang kaya kong sulatin.

Saka nitong huli, inamin ko sa sarili kong mas gamay ko pala ang prose writing kaysa pagsusulat ng script sa komiks. 

Epekto marahil ng pagkahumaling ko noon sa mga nobela ni Danielle Steel. Noong college, katawa-tawang romance novel ang binabasa ko samantalang ang mga kaklase kong lalaki'y haling na haling sa mga sci-fi at horror at detective stories.

Pero ang hilig ko ay napakinabangan ko.

Naging writer ako. And after  more than one year ng pagsusulat sa komiks ay kinuha akong komiks editor ng Mass Media Publication (now defunct). Third year college ako noon sa FEU at kumukuha ng Masscom. Pero sabi ko sa sarili ko, heto na ako, nag-oopis na ako. Bakit ba kailangan kong magtapos ng pag-aaral? Kaya huminto na lang ako. Na later on ay pagsisisihan ko nang labis.

Mula komiks ay natuto akong magsulat ng romance novel. Lahat na yatang malalaking publication ng pocketbook sa Maynila ay napagsulatan ko gamit ang iba't ibang pen name, na ang isa'y ginamit ko pang pangalan ng aking anak, si Althea.Unang naging malaking impluwensiya sa pagsusulat ko ng prosa ay ang yumaong D.G. Salonga, younger brother ni Pablo S. Gomez.

Dahil ang Murder Komiks ang isa sa mga komiks na noon ay hawak ko, paminsan-minsan ay nagsisingit ako ng kuwentong prosa tungkol sa patayan at misteryo. Dahil may nobela si DG sa komiks na hawak ko, naging malapit siya sa akin at siya ang nang-engganyo sa akin na magsulat ng prosa.

Nag-resign ako bilang editor sa Mass Media Publication dahil sa di namin pagkakaintindihan ng mismong may-ari ng kompanya, si Mr. Davila, related o manugang yata ni Roces na noon ay naging supporter ni Pres. Cory. Pagkatapos niyon ay sandali akong napaupong editor sa Rex Publication nang muli nilang buhayin ang Tapusan Komiks kasama ang iba pang titulo.

At mula sa ganyang simula, kung saan-saang larangan ng pagsusulat ako napasuot.

Mula sa diyaryo'y napunta ako sa radyo (sa DZRH at DZMM) kung saan ay nagsusulat ako ng drama hanggang ngayon.

Kaya sabi ko, maituturing na ako'y nasa entertainment media. At dahil ito ang mundong ginagalawan ko, naturalmenteng galing sa mundong ito ang mga papaksain ko sa blog ko.

Sapat na bang paliwanag ito kung bakit tinawag ko itong 'entermedia?'

So, mga kamanunulat at maging mga kamanunulot, paminsan-minsan ay samahan n'yo akong balikan, talakayin, pagmuni-munian ang mundong pare-pareho nating ginalawan at ginagalawan pa rin ng iba sa atin.

1988-2010 and still counting. Matagal-tagal na panahon na rin naman. Dalawampu't dalawang taon na akong binubuhay ng trabahong ito. Puwede ko na rin sigurong sabihing mahal ako ng pagsusulat dahil hindi ako nito iniwan sa napakatagal na panahon. Parang isang pag-ibig na walang kamatayan. Lagi kong kasama sa napakahabang paglalakbay.

Kapag galing ka sa isang mahaba at matagal na paglalakbay, nabigo ka man o nagtagumpay, ang pagbabalik ay laging masarap sa pakiramdam.